• Σκοπός μας είναι:

• το χτίσιμο σχέσης ανάμεσα σε ανθρώπους της σχολικής/τοπικής κοινότητας,
• η καλλιέργεια της αίσθησης του «ανήκειν»,
• η εξεύρεση λύσεων μέσα από το δυναμικό της σχολικής/τοπικής κοινότητας,
• με στόχο την ανάκτηση του ελέγχου της ζωής των ανθρώπων που βρίσκονται σε δυσκολία, διασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη βιωσιμότητα του κάθε εγχειρήματος.

• Το σχολείο ως πυρήνας της τοπικής κοινωνίας λειτουργεί ως δομή μετάβασης στις νέες συνθήκες ζωής. Πολύτιμα εργαλεία για την επίτευξη του στόχου αυτού είναι:
  • Εφαρμογή του μοντέλου της ανθρωπιστικής εκπαίδευσης (HumanisticEducation)
  • Τεχνικές διαμεσολάβησης : Κύκλος των φίλων (CircleFriends)
  • Μηβίαιηεπικοινωνία (Non-Violent Communication)
  • Καλλιέργεια ψυχικής ανθεκτικότητας
  • Εκπαίδευση παιδιών – κοινή κατάρτιση εκπαιδευτικών και γονέων
  • Ανταλλαγή μεθόδων – καλών πρακτικών, μεταξύ εκπαιδευτικών.

Τα εργαλεία αυτά αξιοποιούνται μέσα από την εκπαίδευση των παιδιών και την κοινή κατάρτιση εκπαιδευτικών και γονέων πάνω σε αυτά.

• Συμμετοχική διαδικασία εντός της σχολικής κοινότητας/τοπικής κοινωνίας:

Με το τρίπτυχο «ανήκω-μοιράζομαι-συνδημιουργώ», παιδιά, δάσκαλοι και γονείς αναλαμβάνουν μέρος της ευθύνης για τα δρώμενα εντός της σχολικής κοινότητας και σε συνεργασία με την τοπική κοινωνία σε τομείς όπως: κοινωνία, πολιτισμός, εκπαιδευτικά θέματα, διαπολιτισμικότητα. Έτσι, η εκπαιδευτική διαδικασία, πέρα από μια στείρα γνωστική κατάρτιση, αποκτά νέους στόχους:

• Αυτογνωσία
• Σύναψη διαπροσωπικών σχέσεων- αυτοπραγμάτωση.
• Συμμετοχική αναζήτηση λύσεων.

Μέσα από αυτή την νέα αντίληψη της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αφενός τα προβλήματα γίνονται αφορμή εξέλιξης και αυτάρκειας και αφετέρου έχοντας καλλιεργήσει την αίσθηση του "ανήκειν", οι στόχοι δεν είναι πλεόν ατομικής επιτυχίας, αλλά συλλογικής και συνεργατικής προσπάθειας για την υλοποίηση έργου.

Διαφοροποίηση κινήτρου → κοινός στόχος → κοινή προσπάθεια → παραγωγή κοινού έργου.

Με αυτόν τον τρόπο, οι δυσκολίες και τα προβλήματα γίνονται αφορμές για αυτενέργεια και ανάπτυξη της αυτοαποτελεσματικότητας. Έτσι, χωρίς στείρους διδακτισμούς, οδηγούν σε Βιωματική Επικοινωνιακή Μάθηση (Β.Ε.Μ.), που νοηματοδοτεί και επαναπροσδιορίζει την έννοια της εκπαίδευσης, καθώς δημιουργεί υπεύθυνους και συμμετοχικούς πολίτες.

Στρατηγική υλοποίησης → «πυρόσβεση» → επανεκπαίδευση → συνδημιουργία → αυτάρκεια/υπευθυνότητα

• Συμμετοχική διαδικασία μεταξύ σχολείων και τοπικών κοινωνιών. Υλοποιούνται κοινά εγχειρήματα σχολείων με τη συμμετοχή ολόκληρης της σχολικής κοινότητας αλλά και της τοπικής κοινωνίας. Καλλιεργείται η άμιλλα και όχι ο ανταγωνισμός, η συνεργασία και όχι η αντιπαλότητα μεταξύ διαφορετικών τοπικών κοινωνιών.

• Ενίσχυση ψυχικής ανθεκτικότητας των μελών της σχολικής/τοπικής κοινωνίας, με τους παρακάτω τρόπους:

• Ανάπτυξη θετικών συναισθηματικών δεσμών.
• Δημιουργία ξεκάθαρων στόχων.
• Εκμάθηση κοινωνικών δεξιοτήτων, όπως:

• Συνεργατικές σχέσεις
• Λήψη αποφάσεων
• Επίλυση συγκρούσεων
• Δεξιότητες επικοινωνίας και διεκδικητικότητας
• Διαχείριση άγχους

Όλα αυτά όχι αποσπασματικά αλλά ως κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

• Συνεργασία με δομές μέσα από το «ανήκειν».

Οι υποστηρικτικές δομές αξιοποιούνται όχι μεσα από μια απλή παραπομπή, αλλά μέσα από το χτίσιμο σχέσης εμπιστοσύνης με πρόσωπα του Δικτύου, που λειτουργούν ως μεσολαβητές ώστε να αποταθούν στις δομές αυτές οι ωφελούμενοι.

• Συστημική προσέγγιση στην προσπάθεια εξεύρεσης λύσεων.

Κάθε σχολική και τοπική κοινότητα αποτελεί ένα σύστημα, έναν οργανισμό. Έτσι, το μέλος που χρήζει βοήθειας δεν αντιμετωπίζεται αποσπασματικά, αλλά ως κομμάτι του συνολικού οργανισμού. Με αυτό τον τρόπο η ποικίλη βοήθεια που παρέχεται, ενισχύει και δεν εξουθενώνει τον οργανισμό. Μέσα από την ξεκάθαρη διατύπωση της προσφοράς-απολαβής εξασφαλίζεται η ισοτιμία, η καλλιέργεια της υπευθυνότητας και κυρίως η αυτοαποτελεσματικότητα και η βιωσιμότητα των εγχειρημάτων.