Η ανάγκη για τη δημιουργία του ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΑΙ γεννήθηκε, όταν δύο χρόνια πριν, παραμονές Χριστουγέννων, πληροφορηθήκαμε πως μια οικογένεια με τρία μικρά παιδιά διέμενε επί ένα μήνα στο αυτοκίνητό τους. Οι γονείς είχαν μείνει άνεργοι και η αδυναμία να ανταπεξέλθουν στα έξοδα, τους οδήγησε σε αυτή τη λύση. Ευτυχώς, μέσα από την τοπική κοινωνία έγινε γνωστό το πρόβλημα. Μετά από διερεύνηση που έγινε μέσω του σχολείου στο οποίο φοιτούσαν τα δύο εκ των τριών παιδιών αναζητήθηκαν βιώσιμες συν-εργατικές λύσεις. Σε συνεργασία με το Στέκι Αλληλεγγύης Κατοίκων της περιοχής βρέθηκε σπίτι που παραχωρήθηκε στην οικογένεια, και εξοπλίστηκε με τη συνδρομή όλων μας. Επίσης λύθηκε το θέμα της σίτισης, εξασφαλίστηκε ιατροφαρμακευτική κάλυψη για όλους καθώς και ψυχολογική υποστήριξη. Τέλος, σε συνεργασία με φορείς, σύντομα λύθηκε το θέμα της κατάρτισης/απασχόλησης των δύο γονέων και έτσι οι άνθρωποι αυτοί πήραν και πάλι τον έλεγχο της ζωής τους στα χέρια τους.

Το σημαντικότερο όμως είναι πως αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίστηκαν ως οι δικοί μας άνθρωποι. Δεν ήταν οι αναξιοπαθούντες που χρήζουν "φιλανθρωπικής παρέμβασης" , ούτε οι ανώνυμοι "ωφελούμενοι" κάποιων κονδυλίων που έπρεπε να αξιοποιηθούν. Φιλοξενήθηκαν ως φίλοι μέχρι να ετοιμαστεί το σπίτι τους.

Τα Χριστούγεννα αυτά θα μας μείνουν αλησμόνητα, καθώς αυτή η εμπειρία καθόρισε τον τρόπο δράσης μας. Ίσως κάποιος να σκεφτεί: «Καλά.. η ιστορία αυτή είναι μια από τις πολλές που ακούμε πλέον γύρω μας! Ποια η διαφορά λοιπόν; Θα μπορούσε να είναι ένα ακόμα "success story"»

Αλλά για ποιόν;;;;

Οι άνθρωποι αυτοί, δυστυχώς δεν εκτίμησαν την κίνηση που έγινε από μέρος των συνανθρώπων τους και έφυγαν από το σπίτι που τους παραχωρήθηκε αφήνοντας απλήρωτους λογαριασμούς στους ιδιοκτήτες. Απογοήτευση, πικρία, θυμός, οι πρώτες αντιδράσεις μας.

Κάποιοι είπαν: «Δεν βαριέσαι.. κάνε το καλό και ρίξ'το στο γιαλό!».

Κάποιοι άλλοι προβληματιστήκαμε και αναρωτηθήκαμε: «Σε τι κάναμε λάθος? Ποιά είναι η ευθύνη μας?». Συντομα βρήκαμε την απάντηση. Η πρόθεσή μας δεν ήταν ξεκάθαρη στους αποδέκτες και έτσι, η πράξη μας θεωρήθηκε ως πράξη φιλανθρωπίας και όχι αλληλεγγύης. Η δική μας σκέψη ήταν: «Καταλαβαίνω τη δυσκολία σου, σε κάνω προτεραιότητά μου. Μόλις πατήσεις στα πόδια σου, σε θέλω δίπλα μου για να κάνουμε μαζί αυτό που έκανα σε σένα: να βοηθήσουμε κι άλλους. Να συνεργαστούμε». Η οικογένεια όμως είχε συνηθίσει αλλιώς...

Έτσι οδηγηθήκαμε στη διατύπωση των βασικών μας αρχών, ενός ισότιμου και συνεργατικού «δούναι λαβείν», έχοντας ως βασικό μας "κεφάλαιο" τους ανθρώπους. Διαπιστώσαμε πως δεν ήταν δυνατόν λίγοι εθελοντές να καλύπτουν τις ανάγκες πολλαπλάσιων οικογενειών, καθώς αυτό είχε ως συνέπεια οι προσφέροντες να εξουθενώνονται και οι ωφελούμενοι να εξαφανίζονται. Αν όμως ο κάθε ωφελούμενος αποδέκτης δήλωνε αυτό που μπορεί να προσφέρει, αυξανόταν το "κεφάλαιο" και έτσι εξασφαλιζόταν μεγαλύτερη βιωσιμότητα σε κάθε εγχείρημα.

Η παραπάνω ιστορία αποτέλεσε την αφετηρία μιας διαδρομής σκέψης και προβληματισμού: "Μήπως τελικά η σύνδεση της σχολικής κοινότητας και της τοπικής κοινωνίας με προϋπόθεση την ισότιμη συμμετοχική συμβολή είναι η λύση;". Στην πορεία διαπιστώσαμε πως με αυτόν τον τρόπο διασφαλιζόταν αφενός η βιωσιμότητα του αποτελέσματος και αφετέρου μεγαλώνε το κεφάλαιο ανθρώπινου δυναμικού, ενώ άρχισαν να κάμπτονται οι αντιστάσεις των μελών της τοπικής κοινωνίας, που πολλές φορές είχαν νιώσει εξαπατημένοι όταν η αχαριστία ήταν απάντηση στην ανθρωπιά που είχαν δείξει.

Τελευταίος σταθμός αυτής της διαδρομής ήταν η δημιουργία του ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΑΙ, η αποτύπωση του καταστατικού και τρόπου λειτουργίας του. Ένας σταθμός που αποτελεί παράλληλα και την αφετηρία πολλών συνεργατικών διαδρομών στο μέλλον, με όχημα το νέο τρόπο σκέψης.